Wings

blue_eye

Ray Charles Robinson ur. 23.09.1930 w Albany, Georgia, USA; zm. 10.06.2004. Syn Arethy Williams, pracownicy tartaku, i Baileya Robinsona, mechanika, miał jednego brata Georga. Jego rodzice nigdy się nie pobrali. Gdy Ray miał 4 lata przeprowadził się z rodziną do Greenville na Florydzie. Kiedy Charles miał pięć przeżył bardzo traumatyczne zdażenie, był świadkiem tego, jak jego młodszy brat, George, utopił się.
W tym samym wieku Ray zaczął tracić wzrok, a mając siedem lat stał się całkiem niewidomy. Muzyk nigdy nie dowiedział się dokładnie, czym były spowodowane jego problemy ze wzrokiem. Charles uczył się w szkole dla niewidomych Florida School for the Deaf and Blind w St. Augustine na Florydzie. Kiedy był w trakcie nauki w tej szkole, zmarła jego matka, oraz ojciec.
Ray uczył się komponować muzykę oraz grać na różnych instrumentach już w latach szkolnych. Zanim Charles ukończył szkołę, zaczął występować z wieloma zespołami, wykonujących różne gatunki muzyczne, taki jak jazz czy blues. W latach swojej młodości stał się znany, i rozpoznawalny jako muzyk zawsze noszący okulary przeciwsłoneczne.
W 1947 roku Charles przeprowadził się do Seattle i zaczął nagrywać swoje pierwsze płyty. Początkowo jego płyty wydawała mała wytwórnia Swingtime. Ale wtedy powstał pierwszy hit, który przyciągnął uwagę większych bogatszych i bardziej doświadczonych wytwórni. "Baby, Let Me Hold Your Hand", z 1951 roku. Rok później Ray spotkał Ahmeta Erteg na i podpisał kontrakt z wytwórnią Atlantic. Kiedy muzyk zaistniał na rynku muzycznym, jego imię i nazwisko zostało skrócone do Ray Charles z Ray Charles Robinson, by uniknąć zbieżności z bokserem Sugarem Rayem Robinsonem.
Po nawiązaniu współpracy z wytwórnią Atlantic muzyk nagrał dwa duże hity: piosenki "It Should Have Been Me" oraz "Mess Around", autorstwa Erteg na, które zagościły się na pierwszym miejscu amerykańskich list przebojów w 1953 roku. Międzynarodowy sukces i sławę Charlesowi przyniósł jednak utwór "I Got a Woman", skomponowany przez Renalda Richarda, członka zespołu Raya. Piosenka uplasowała się na szczycie notowania Billboard R&B/Hip-Hop w 1955 roku. W tym samym zestawieniu aż do 1959 roku na miejscu 1. regularnie pojawiały się utwory muzyka, w tym m.in. "This Little Girl of Mine", "Lonely Avenue", "Mary Ann", "Drown in My Own Tears" i "Night Time Is the Right Time", wydane na kompilacyjnych albumach Hallelujah, I Love Her So, Yes Indeed! oraz The Genius Sings the Blues. W tym samym okresie Charles rozpoczął współpracę z grupą młodych dziewczyn z Filadelfii, tworzących zespół The Cookies. Zaczęły one nagrywać z muzykiem w Nowym Jorku, stanowiąc poboczny wokal. Z czasem Ray zmienił nazwę ich grupy z Cookies na The Raelettes. Jednym z największych hitów w dorobku Charlesa jest piosenka "What'd I Say", która poza tym, że zajęła miejsce 1. na liście Billboard R&B/Hip-Hop, jako pierwszy utwór w historii muzyka uplasowała się w zestawieniu z muzyką popularną. Przed odejściem Charlesa z wytwórni Atlantic do wytwórni ABC w 1959 roku, z którą podpisał bardziej lukratywny kontrakt, muzyk zdążył jeszcze nagrać album The Genius of Ray Charles. Jedne z najpopularniejszych piosenek Raya: "Georgia on My Mind", "Hit the Road Jack" i "Unchain My Heart" pomogły mu odnieść sukces w muzyce popularnej, a album Modern Sounds in Country and Western Music oraz jego sequel Modern Sounds in Country and Western Music, Vol. 2 wprowadziły country do gatunków muzyki mainstream.
Pod koniec lat 60. oraz w latach 70. twórczość Raya składała się albo z hitów, albo z krytycznie ocenianych utworów. Jego wersja "Georgia on My Mind" została 24 kwietnia 1979 roku uznana za hymn stanu Georgia. Porównywalnie duży sukces osiągnęło unikalne wykonanie Charlesa piosenki "America the Beautiful".
Pod koniec lat 80. wzrosła popularność Charlesa wśród młodzieży. Przyczyniła się do tego obecność Raya w ówczesnej popkulturze. Wystąpił on bowiem gościnnie w filmie The Blues Brothers, a w 1985 roku jego piosenka "Night Time Is the Right Time" wykorzystana została w serialu telewizyjnym The Cosby Show. Muzyk pojawił się także gościnnie w kilku serialach telewizyjnych, w tym m.in. Pomoc domowa, a także programach rozrywkowych.
Pod koniec lat 80. i na początku lat 90. Charles wystąpił kilka razy w programie telewizyjnym The Super Dave Osbourne Show. W tym samym czasie pojawiał się on gościnnie w wielu piosenkach oraz na wielu albumach innych artystów, w tym m.in. w hicie "I'll Be Good Too You", swojego przyjaciela Quincy Jonesa.
Po śmierci Jima Hensona w 1990 roku, Charles wystąpił w godzinnym programie The Muppets Celebrate Jim Henson w telewizji CBS, będącym hołdem dla zmarłego twórcy słynnego The Muppet Show. Muzyk wygłosił krótką mowę oraz wraz z obsadą The Muppet Show wykonał piosenkę "It's Not Easy Being Green".
W 2003 roku muzyk wykonał "Georgia on My Mind" i "America the Beautiful" podczas bankietu w Waszyngtonie, co było jego ostatnim publicznym występem. Po raz ostatni Ray publicznie pojawił się 30 kwietnia 2004 roku, kiedy jego studio nagraniowe zostało uznane za miejsce historyczne miasta Los Angeles.
Ray Charles zmarł 10 czerwca 2004 roku na raka wątrobowokomórkowego w swoim domu w Beverly Hills w Kalifornii.
Ostatni album muzyka, Genius Loves Company, wydany został dwa miesiące po śmierci Raya. Składa się z utworów nagranych przez Charlesa z różnymi artystami. Po śmierci Charlesa ukazały się jeszcze dwa inne albumy z jego muzyką (w 2005 i 2006 r.).

<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/Thls_tMuFkc&hl=pl&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/Thls_tMuFkc&hl=pl&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>

Filmy:
2000: Niesamowite przygody Super Dave'a , jako Ray Charles
1999: ABC 2000: The Millennium
1996: Szklanką po łapkach, jako Kierowca autobusu
1994: Ray Alexander: A Taste for Justice
1989: Limit Up jako Julius
1980: Blues Brothers, jako Ray
1980: John Schneider: Back Home
1979: Unbroken Circle: A Tribute to Mother Maybelle Carter
1964: Ballad in Blue jako Ray Charles
głosy:
2000: Blue's Big Musical Movie G-Clef (głos)
muzyka:
2004: Ray
1976: Celebration: The American Spirit
1973: Dinah Shore: In Search of the Ideal Man
we własnej osobie:
2003: Tom Dowd & the Language of Music
1998: Quincy Jones... The First 50 Years
1996: Happy Birthday Shirley (niewymieniony w czołówce)
1995: Sinatra: 80 Years My Way
1995: Historia Rock 'n' Rolla
1994: Przygoda miłosna
1994: Atlantic Records Story
1994: All-Star 25th Birthday: Stars and Street Forever!
1993: Willie Nelson: The Big Six-0
1993: The Legend of the Beverly Hillbillies
1991: Ray Charles: The Genius of Soul
1991: Party for Richard Pryor
1991: Ray Charles: 50 Years in Music
1990: Koleje losu Quincy Jonesa
1985: We Are the World
1981: Celebration
1980: Elvis Presley - Die frühen Jahre
1978: Salute to American Imagination
1978: Second Barry Manilow Special
1973: Barbra Streisand And Other Musical Instruments
1973: Duke Ellington... We Love You Madly
1966: Big T.N.T. Show
1961: Swingin' Along

Seriale
2003: Martin Scorsese przedstawia: The Blues, jako on sam
1993-1999: Pomoc domowa, jako Sammy
1982-1988: St. Elsewhere jako Arthur Tibbits
we własnej osobie:
2001: Walk On By: The Story of Popular Song
1996: America's Music: The Roots of Country
1995: Rock & Roll
1993-1996: The John Larroquette Show (gościnnie)
1990-1997: Skrzydła (Wings) (gościnnie)
1985-1989: Na wariackich papierach (Moonlighting) (gościnnie)
1984-1992: Who's the Boss? (gościnnie)
1983: American Masters (gościnnie)
1970-1974: The Flip Wilson Show (gościnnie)
1969: Romeo und Julia 70
1967-1978: The Carol Burnett Show (gościnnie)

Ray Charles wystąpił w 'Wings' w odcinku 'A Decent Proposal' (s. 5, odc. 24=96; pierwsza emisja 12 maja 1994) - scenka otwierająca: Ray Charles i Brian Hackett